ölüm de var...
ölümün en acı tarafıdır "unutulmak"
belki bütün çaba bunun içindir dünyada
yaşarken ve ölünce unutulmamak...
unutulan yani ölen bilir mi unutulduğunu bilmem ama
bu düşünce yaşarken bile ızdırap veriyor insana
sen beni unutur musun ey oğul
henüz birşeyleri hatırlayacak yaşta değilsin
şuan babanı tanıyorsun ama yıllar birbirini kovaladığında
her an yeni bir şey görüp tanıdığında
zihninde yeni şeylere yer açmak için eskileri unuttuğunda
babanı da unuturmusun ey oğul
seninle geçen her anı kendime kâr sayıyorum
bir ânı daha seninle paylaşınca
senin hayatında daha fazla yer kaplayınca
unutulmamaya veya hiç olmazsa hatırlanmaya dair ümidim de artıyor
senin adını kendi adımla yan yana yazışım bu yüzden
ikimizi aynı fotoğraf karesine sığdırmaya çalışmam bu yüzden
sana görünmem, sesimi duyurmam bu yüzden hep
olur ya bugün ölürsem
beni unutma oğul
öldüğüm gün değil, beni unuttuğun gün mahvolurum...
ben... baban
seni çok sevdim
ifratla tefrite düşmekten korkmadan sevdim
kınayanın kınamasından korkmadan sevdim
hayata anlam katan herşeyden vazgeçerek sevdim seni
beni çok sevmesen de olur
yeterki unutma oğul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder